Het is een dorp vol gebruiken en tradities.
Carnaval, kermis en de voetbalclub houden dapper stand.
En als er iemand is overleden, dan luiden de kerkklokken.
Jan houdt van dit dorp.
Hij kent iedereen en iedereen kent hem.
Ik ken hem ook.
Niet omdat ik er woon, maar omdat ik er zorg.
Het is fijn om hier te zorgen.
Hier zorg je namelijk niet alleen.
Het hele dorp zorgt een beetje mee.
De laatste weken gaat het bergafwaarts met Jan.
Hij weet dat.
Ik weet dat.
En het dorp weet dat.
Soms weet het dorp meer dan ik.
Zelfs meer dan zijn kinderen.
Zo begonnen vorige week de klokken ineens ernstig te luiden.
Verwarring alom…
Want behalve Ján lag er toch niemand slecht?
Vervolgens barstten de smartphones los.
‘Hè? Is Jan overleden?’
Ik wist van niets.
De kinderen wisten van niets.
Het dorp wist het wel.
Of nee…, het dorp dácht het te weten.
Het bleek vals alarm.
Jan en ik hebben er vreselijk om gelachen.
4 reacties On Klokkenluiders
Hahaha, ja, dat was wat…..
Fijn dorp….. mooi verhaal weer Anne😊
Lijkt Berharennwwel 😊
Echt dorps: de helft is waar en de heft niet. Maar je weet niet welke helft?
Vals alarm dus. Dat kan ook. Jan blijft nog even leven.