Toen ik hier voor de eerste keer kwam, stond er alleen een fotolijstje op het dressoir van Margriet en Aldert.

Een lijstje op een rood Perzisch lopertje. 

Af en toe stond er een bosje bloemen naast.

Dat is in de loop der maanden veranderd.

Het lopertje en het lijstje zijn verdwenen.

Ze zijn verdreven door een indrukwekkende hoeveelheid witte doosjes met stickers van de apotheek.

En de klapper van de zorg.

Margriet hield de regie over het dressoir.

Zij zorgde ervoor dat alle pillen netjes gesorteerd in de weekdoos zaten.

Meer dan twintig pillen per dag.

Een enorme klus, die ze niet uit handen wilde geven.

Ze wilde de controle houden.

En het ging haar goed af.

Tot gisteren.

Sinds gisteren is de weekdoos leeg.

De huisarts heeft alle pillen van Aldert gestopt.

Alles wat Aldert nu nog krijgt gaat via een pompje.

En die pompjes regelen wij.

Geen pillen meer.

Alleen nog maar pompjes voor rust en comfort.

Margriet heeft het dressoir opgeruimd.

Het Perzisch lopertje ligt er weer.

Het fotolijstje staat erop.

En er brandt een kaarsje.

Voor Aldert.