Olivier is jarig vandaag.

Hij is 86 jaar geworden.

Voor ons op tafel staan twee kopjes koffie en twee gebaksbordjes.

Mijn bordje is leeg.

Van het gebakje van Olivier is slechts één hapje genomen.

Vroeger hield hij van taart, maar het smaakt hem niet meer.

Op de hoek van de tafel ligt een dikke ordner.

Hét dossier.

Jaren geleden is Olivier met dit dossier gestart.

Het leek hem handig om alles uit het ziekenhuis in één map te bewaren, netjes bij elkaar.

Het begon met de cardioloog.

Later kwamen daar de oogarts, de internist en de longarts bij.

Ieder A4’tje werd voorzien van gaatjes en verdween in de ordner.

De ordner werd op zijn beurt keurig opgeborgen in de kast.

Het was allemaal behapbaar en prima te overzien.

Tot het moment dat Olivier kanker kreeg…

De oncoloog vertelde hem dat er geen behandeling mogelijk was.

Niet met zijn hartfalen, niet op zijn leeftijd.

En toch stopte het dossier toen niet.

Het breidde zich razendsnel uit, met behulp van zijn dochter.

Medische artikelen over nieuwe ontwikkelingen en inzichten in Engeland.

Second opinion en third opinion.

Bloedonderzoeken, echo’s en scans.

Strohalmen.

De ordner wordt dikker en dikker en verdwijnt nooit meer in de kast.

En Olivier wordt magerder…

Hij wil geen taart meer.