Op de hoek van de straat staan grote, blauwe vuilcontainers. Van een aantal bakken zijn de wieltjes afgebroken, waardoor ze scheef staan. Ze puilen uit. Wat er niet meer in past ligt ernaast. Rondom de bakken snuffelen honden op zoek naar iets eetbaars. Soms ook mensen.

Het straatje waarin ik verblijf moet ooit een prachtig straatje zijn geweest. Statige panden met hoge houten deuren en vloeren van marmer.

Van die weelde uit betere tijden is nog maar weinig over.

Huizen met ingestorte muren, met of zonder dak.

Ze lijken verlaten.

De was aan een lijntje verraadt dat er mensen wonen.

We lopen midden op straat.

Aan de kant van de straat is het gevaarlijk door vallende stenen van afbrokkelende balkons.

Er komt een smoezelig uitziende man op ons af.

Zijn broek is te groot, zijn schoenen afgetrapt.

Ik deins een beetje terug.

Het is denk ik niet zichtbaar, maar ik voel dat ik het doe.

Hij vraagt om medicina, paracetamol, en wijst naar zijn hoofd.

Mijn collega opent direct haar tas, haalt er een strip pillen uit en geeft het hem.

Witte rondjes goud.

De man neemt het aan, bedankt haar, draait zich om en loopt langzaam van ons weg.

Wat een kordate actie…

Van háár.

Ik had geen idee wat te doen.

Het overviel me.

Kan ik hem gewoon geven wat hij vraagt?

Of is dat om redenen die ik nu nog niet overzie, onverstandig.

Ik wist het niet.

En dat terwijl ik van huis een hele berg pillen heb meegenomen naar Cuba.

Om weg te geven.

In Nederland leek het zo eenvoudig.