Sinds enkele dagen zit hij in mijn hoofd. Op sommige momenten lijkt hij even verdwenen, maar niet veel later is hij er weer.
Gewoon een collega uit een ander team. Ik kwam hem wel eens tegen op een scholing in de regio.
Nu zit hij in mijn hoofd, want hij heeft kanker.
Hij voelde zich al een tijdje niet zo lekker. Niets alarmerends, een beetje buikpijn, soms wat misselijk en moe. Geen reden tot paniek. Weinigzeggende signalen die bij van alles kunnen horen.
Ze blijken echter niet bij van alles te horen. Ze horen bij kanker.
Hij is in moordend tempo door de medische molen gegaan en nu zit hij thuis. Veroordeeld tot sondevoeding, wachtend op chemo. De afspraak bij de kapper voor het millimeteren van zijn haar is al gemaakt.
“Misschien dat de chemo de boel nog wat kan rekken”, zo vertelde hij. Veel rek zal dat niet zijn. Hij heeft zijn doodvonnis reeds gehad. Al wat er gedaan wordt is slechts uitstel, geen afstel.
En nu zit hij dus in mijn hoofd.
In het ziekenhuis vroegen ze welke zorgaanbieder hij wilde. Daar hoefde hij niet lang over na te denken. Hij noemde onze organisatie, ons team. “Dat vind ik prettig’’, zo gaf hij aan. “Dat is vertrouwd.”
Hij heeft hierin keus en dat is goed.
Maar nu zit hij dus in mijn hoofd.
Soms is het lastig dat mij niet wordt gevraagd of ik dat wel kan, zorgen voor iemand die ik ken. En dat hoeft ook eigenlijk niet, want ik kan het best. En ik wil het ook. Graag zelfs!
Maar het zorgt er wel voor dat hij in mijn hoofd zit, muurvast.
Ik hoop dat hij daar voorlopig blijft zitten, want zolang hij daar zit, mag ik voor hem zorgen.
8 reacties On Muurvast
Dat raakt.
Sterkte! ? Wel mooi, dat het zo kan, in deze situatie.
Wat een mooi en tegelijk verdrietig verhaal!
Zo knap hoe je weet te omschrijven dat het ontzettend mooi, maar zeker erg moeilijk is om dit te doen. Sterkte?
Heel veel sterkte! Wat heftig zeg
Heftig, komt effe binnen!! Sterkte!!!!
Pfff heftig?
Sterkte