Prinses

We hebben een prinses in zorg. Ze heet Bep. 

Bep is 84 jaar oud en wordt sinds jaar en dag vertroeteld door haar man. Vroeger bracht hij haar en haar drie vriendinnen iedere vrijdag in zijn Mercedes naar de stad. De dames winkelden, dronken koffie, aten Bossche Bollen en rookten Belinda. 

“Bep was de knapste van het stel,” vertelt hij trots. 

Nu heeft Bep Alzheimer en gaat ze nooit meer uit. Ze ligt altijd op bed. Niet omdat ze niet uit bed kán, maar omdat ze niet uit bed wíl. 

Ik kom een paar keer per week bij haar.

Hoe later op de ochtend, hoe groter de kans dat ze meewerkt. 

De directe aanpak werkt het beste. 

Geen ge-mevrouw en geen ge-u. Heldere taal, liefst dialect.

“Goeiemorgen Bep.”

Zij, nors: “Wat kom je doen?”

“Ik kom je douchen.”

Zij, met een zucht en een zuur gezicht: “Kolere…”

Als ik pech heb, draait ze zich om en is het einde gesprek. 

Als ik geluk heb geeft ze een kreun, staat ze op en loopt ze mee. 

En áls ze meeloopt, is het zo gepiept. Haar vooruitzicht terug naar bed te kunnen bespoedigt de boel enorm. 

Terwijl zij zich weer in bed nestelt neem ik afscheid zoals altijd.

Ik zeg dan: “Tot de volgende keer.”

Waarop zij vraagt: “Kom je me dan weer douchen?”

Waarop ik antwoord: “Jazeker, net als altijd.” Waarna zij me een glimlach schenkt en zegt: “Mooi. Ik ben thuis.”

blogzuster.nl - social media afbeelding

Emmers

6 reacties On Prinses

Reageren:

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Site Footer