Leo ligt op het hooglaagbed in de woonkamer.
Hij heeft een oranje shirt aan.
Een rood-wit-blauwe vlaggenlijn doorkruist de kamer.
Op de vensterbank ligt een zee aan oranje wuppies.
En op het bedtafeltje ligt de vuvuzela.
‘Hé Leo. Hoe is het vandaag?’, vraag ik. ‘Ben je klaar voor de wedstrijd?’
‘Ik lig er helemaal klaar voor’, lacht hij.
Leo lacht eigenlijk altijd.
Hij maakt overal het beste van.
Hij heeft zijn bed pal voor de enorme televisie laten zetten.
Ik trek de plastic Curver box onder het bed vandaan, haal er een paar handschoenen uit en trek ze aan.
Voorzichtig sla ik het dekbed terug en leg de linkervoet op een kussentje zodat hij vrij komt te liggen.
Om de voet prijkt een oranje sok.
Ik trek hem uit.
Op het kussentje ligt nu een licht gezwollen voet met drie tenen in het verband.
‘Wat zeiden ze in het ziekenhuis?’, vraag ik, terwijl ik behoedzaam het verband van de zwarte tenen verwijder.
‘Nou, dat zal ik je vertellen. Eigenlijk moeten ze geamputeerd worden,’ zegt Leo
‘Maar ze denken dat mijn lichaam dat niet aan kan. Door de kanker. En ik wil dat ook niet meer.’
Ik stop het oude verband in een afvalzakje en kijk hem aan.
‘En nu is het gewoon afwachten wie er gaat winnen, de tenen of de kanker…’
Leo vertelt het luchtig.
Ik knik.
‘Ja, zo is het nou eenmaal. Ik heb twee tegenstanders…’
Ik glimlach en pak nieuwe gaasjes om zijn tenen weer in te pakken.
‘Of eigenlijk heb ik er drie,’ zegt hij ineens.
‘Ik was Engeland vergeten.’
8 reacties On Vlaggenlijn
Wat issie weer mooi Anne!
Hoop dat hij met volle teugen geniet vanavond.
Ontroerend mooi verhaal.
Wat een humor van Leo! Heerlijk!
Mooi geschreven Anne, ondanks de nare situatie tover je toch een glimlach op mijn gezicht
Wel een domper voor hem dan vanavond 😩
Heel leuk geschreven weer
Heel mooi Anne, een lach en een traan
Leuk. Maar Engeland heeft gewonnen. Tegenstander minder.