In de garage loop ik langs een wand vol bewijsmateriaal van wie Theo ooit was.

Door naar de woonkamer. Een bed. Het is geen bed dat omhoog en omlaag kan, maar gewoon een eenpersoonsbed. Op het bed ligt een man, Theo. Hij ligt met zijn rug naar me toe. Ik weet dat hij nog slaapt.

Een potige vrouw, komt binnen. Echt een vrouw, geen dame. Ze ziet er afgetobd uit en draagt een volle wasmand. Ik begroet haar, zij mij.

De mand wordt kordaat op de grond gezet. Ze loopt naar het bed en schudt aan benen waarvan je zelfs door het dekbed heen ziet dat het magere zijn. Ze schudt flink, hardhandig, veel te hardhandig, naar mijn zin.

Ze loopt om het bed heen. ‘Theo!, Theo!’ Haar stem onnodig luid.

Theo doet zijn ogen open. Hij krijgt niet de kans om mijn aanwezigheid tot zich door te laten dringen. Het dekbed wordt van hem af getrokken en met een ferme ruk wordt Theo op zijn zij gedraaid. Zijn door contracturen verstijfde lichaam draait als een plank mee.

Ik ga zitten op de stoel die voor me klaar staat. Ik zie de wond op zijn stuit, lelijke wond. Alles is reeds in gereedheid gebracht voor het trucje dat ik kom doen, de wond verzorgen. De materialen die ik nodig heb staan keurig voor me klaar. Terwijl ik bezig ben, praat ik vriendelijk tegen Theo, in een dappere poging contact te maken. Moeilijk, want als ik geen respons krijgt ben ik snel uitgekletst.

Ik voel dat ik faal. Zittend bij zijn stuit kan ik zijn ogen niet zien. Soms zie ik zijn ogen wel.  Soms denk ik in die ogen verdriet te zien. Soms denk ik in die ogen een hulpvraag te zien. Een hulpvraag die ik heel graag aan zou nemen, omdat ik denk dat dat beter zou zijn voor Theo en voor zijn vrouw. 

Zij wil het niet. Zij wil pertinent zelf voor Theo blijven zorgen. Hij lijkt haar bestaansrecht te zijn geworden.

Wie ben ik om te denken dat ik beter voor Theo zou kunnen zorgen dan zijn kordate, afgetobde, volledig overbelaste vrouw? De vrouw die al 55 jaar weet wie Theo is en wie hij vroeger was. Ik mag blij zijn dat mijn trucje mag komen doen.